خبرگزاري مهر - گروه دين و انديشه:

امام علي النقي هادي (ع) دهمين پيشواي شيعيان، نيمه ذيحجه سال 212 هجري در اطراف مدينه در محلي به نام "صريا" متولد شد.

نقي، عالم، فقيه، امين و طيب شهرت داشت و كنيه مبارك ايشان ابوالحسن است. از آنجا كه كنيه امام موسي كاظم(ع) و امام رضا (ع) نيز ابوالحسن بود، لذا براي اجتناب از اشتباه، ابوالحسن اول به امام كاظم (ع)، ابوالحسن ثاني به امام رضا (ع) و ابوالحسن ثالث به حضرت هادي (ع) اختصاص يافت.

پدر امام هادي، امام جواد (ع) و مادر آن امام بزرگوار نيز سمانه، بانويي با فضيلت و با تقوا بود.

امام هادي (ع) در سن 6 يا 8 سالگي يعني در سال 220 هجري، پس از شهادت پدر بزرگوار به امامت رسيد و 33 سال امامت و رهبري و هدايت امت اسلام را برعهده داشت.

عظمت شخصيت امام هادي (ع) به قدري زياد است كه دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است. قسمتي از اين اعترافات مبني بر شخصيت آن امام به لحاظ اخلاقي و بخشي ديگر ناشي از ابعاد علمي آن حضرت و شمه اي، نتيجه كراماتي است كه از آن بزرگوار صادر شده است.

امام هادي(ع) بطور فطري و ذاتي از جاذبه اجتماعي و نفوذ سياسي بسياري برخوردار بود و با بهره مندي از همين خصايل و ويژگيها بود كه توانست با قدرت در مقابل ظلم حاكم ايستاده و به منظور هدايت عمومي، قلبها را جذب و راهنمايي كند.